Ne çok terk etmek zorunda kaldım ailemi, arkadaşlarımı ve sevdiklerimi.. İyi bilirim o yüzden sevip de gitmeyi. Ne kadar zor olduğunu; ama aksi halde yaşamanın da mümkün olmadığını. Eğer bir itkiyle doğdunuzu düşünüyorsanız, kendinizi bildiğinizden beri sizi harekete geçiren bir itki varsa eğer içinizde bir yerlerde, beni anlarsınız. Aksi hâlde sadece saçmaladığımı düşünebilirsiniz. Sorun yok. Buraya biraz da saçmalamaya geldim; ancak sadece saçmalamaya değil. Yaşam süzgecimde kalanları yorumlamaya devam ediyorum. Artık her ayın birine doğru çok ama çok heyecanlandığımı fark ediyorum. İyi geliyor bana ayda bir dönüp bakmak, bakıp yorumlamak, yorumlayıp yazmak ve yazdıklarımı paylaşmak. Yani zihin akışımı herkese açık bir biçimde somut olarak görmek.
Ben de bir itkiyle doğmuştum. Mesela tiyatro yapmak itkisiyle, dans etmek itkisiyle, şarkı sözleri ve şiirler yazmak ve tek başımayken bağırarak söylemek itkisiyle, kendimi kendim gibi sunabileceğim insanlara denk geldikçe onlara bestelediğim parçaları söylemek itkisiyle, okumak itkisiyle, öğrenmek itkisiyle, aramak itkisiyle, peşinden gitmek itkisiyle..Ama işte bazen aradığınız şeyler bulunduğunuz yerlerde olmayabiliyor. Heyecanlanmak istiyorsunuz mesela, bazen heyecanlandırmak insanları; ama sizi yeterince heyecanlandıracak ya da heyecanınıza ortak olacak kişi sayısı çok az olabiliyor. Ve siz bu itkileri söndürmek yerine bu itkilerden kurulu bir yaşam oluşturmayı tercih edebiliyorsunuz-tıpkı benim gibi-.
Evet yine geldik tercih meselesine. Çok mühim! Öyle ki beni senden, seni benden ayırıyor. Evet sadece adımız yetmiyor bu ayrım için. Ben de bir tercih yaptım ve bu itkilerden bir yaşam oluşturmaya karar verdim. Çünkü boyumdan büyüktü bütün bunlar. Büyümem gerekiyordu benim de. Ancak ailemden uzakta olursam büyüyebileceğimi düşünmüş olmalıyım ki, liseden sonra kesinlikle doğduğum şehirde kalmak düşüncesi aklımın ucundan bile geçmedi. Gitmek istedim ve gittim. Ne mutlu ki ailem de beni destekledi. Ağlayarak çıktım evden ve yedi yıldır her gelip gittiğimde hâla boğazım düğümleniyor. Ailemi çok seviyorum; ama gitmem gerekiyor. Dedim ya, bu öyle bir itki. Düşünsenize ilkokuldan her eve gelişinizde parmak uçlarınıza çıkıp dans etmeye çalıştığınızı. Bir yerden sonra, birçokları gibi, ben de bıraktım parmak uçlarımda dans etmeye çalışmayı. Canım acıyordu çünkü. Ama dans etmeyi bırakamadım. Ya da dans beni bırakmadı. İtkimin peşinden gittim ve hayatıma Arjantin Tango girdi. 2013'ten beri yeniden parmak uçlarıma çıkmaya başladım-topuklu ayakkabılar sağ olsun ☺-.
Tiyatro, tüm bu itkilerin temelindeki itkiydi aslında. Henüz 5,5 yaşımdayken tiyatro, folklor ve müzik kursuna başlamıştım. Hafta sonları kuzenimle birlikte gittiğimiz bir kurstu. Sürekli yüzümü boyayıp annemin elbiselerini giyip taklitler yaptığım için aile büyüklerimiz tarafından tarafından fark edilmiş Mine ablamdan aldığım cesaretle ve Murat amcamın sponsorluğunda kuzenimle birlikte tiyatro, folklor ve müzik kursuna gönderilmiştim. Başlangıçta "Yaşı çok küçük. Bir hafta gelsin sıkılır" demişlerdi, ama ben dört yıl gittim. Oyunlar oynadığımız bir kurstu işte, ama taa o zamandan beri sahnenin ne kadar büyüleyici bir yer olduğu fikri yer etmişti beynimin derinliklerine. Belki dönüştürmek istediğimde, belki fark ettirmek istediğimde, belki heyecanlanmak ya da heyecanlandırmak istediğimde, oradan daha iyi bir yer göremediğimdendir bu itkimin kaynağı, bilmiyorum. Peşinden gidiverdim işte. En son kaldığımız yerde-bağlantısı burada- tiyatroya yeniden başlamak istediğimi, yazmıştım. Sonunda ormanda, ağaçların arasında bir görünüp bir kaybolan bu kelebeğin peşinden gittim.
Eylül geliyordu ve o Eylül daha gelmeden ben de heyecan oluşturmaya başlamıştı bile. Heyecanım yaptıklarımdan oluyor benim. O yaz sahiden çok güzeldi. Ailemle dolu dolu vakit geçirmiş, canım Hazal'la kısacık da olsa ağız dolusu güldüğümüz bir tatil yapmış, Arjantin Tango Eğitmenlik Sınıfı'yla Ayvalık'ta Vals Kampı'na katılmış, evimi su basmış olsa da kendime ait olan bir dünyayı hayatta tutmaya çalışmış olduğum bir dönemden bahsediyorum. "Evet yerin yarısına şimdiden girdim bile tuttuğum bu evle, ama ne olacak ki? Zaten ya Çocuklarla Felsefe Atölyeleri için ya Arjantin Tango için ya da lisedeki derslerim için koşturuyor olacağım" diyerek kendimi motive ediyor, sağlığıma iyi gelmediğini fark etmekle birlikte-evin havadar olmamasından ötürü- kurduğum bu basit düzende yaşayabiliyor olmanın verdiği güçle hayallerimin peşinden gitmeye devam ediyordum.
Okullar başladı. Yine aynı kolejin aynı kampüsünde çalışıyordum. 10, 11, ve 12. sınıfların Felsefe Dersi'ne giriyordum. Mesleğimin başında olduğumdan, daha büyük görünmek için sürekli kumaş giyme hâlinden de kurtulmuştum. Arada bir güzel oluyordu, ama ben sürekli kumaş giyen biri değildim ki. Bu durum öğrencilerime de yansıdı. Ben rahattım; çünkü ben, bendim. Alakasız renkleri bir araya getirmekte üstüme yoktu ve bu durum beni özgür kılıyordu. Elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyordum. Lisede haftada üç gün çalışıyordum. Ders hazırlığımı çoğunlukla Türk-Alman Kitabevi'nde yapıyordum. Bir yandan kahvemi içip bir yandan MEB ve çalıştığım okulun kendi materyallerini inceliyordum. Ardından uyarıcı bulamaya çalışıyordum. Bir metin, hikaye, tartışmayı başlatacak bir gündelik hayat deneyimi-öğrencilerin kendilerinden de örnekler istiyordum-, video ya da film..Derslerde çoğunlukla bir önceki ders kaldığımız yeri hatırlıyor, o zamandan yarım kalan bir konu ya da tartışma varsa onu tamamlıyor ya da bazen orada bırakıyor; ama sonrasında kendilerinin konunun üzerine gitmelerini sağlayacak kitap ya da film önerileri paylaşıyor, ardından yeni konuya girişle birlikte yeniden kendimizi tartışmanın ortasında buluyorduk. Harika bir ortam. Öğrencilerin hazır bulunuşluklarıyla birlikte, ders saati vs. birçok etmen olmasına rağmen, sahiden iyi uyarıcılar bulabildiğimde, kimi sınıflarda harika tartışmalar ortaya çıkıyordu. Tabi bu hazır bulunuşluklarına etki eden birçok faktör vardı. Felsefe süreklilik istiyordu mesela. Felsefeyi salt üniversiteye giriş sınavındaki soru sayısına göre değerlendiren öğrencilerle-ki bu durumun ortaya çıkmasında Felsefe'yle çok geç tanışmalarının etkisi büyük- bu tartışmaları yapmak epey zor olabiliyordu; ancak dersin başında değilse bile, bir yerinde, bedenen orada ama ruhen orada olmayan öğrencinin gözlerine merak pırıltısı düştüğü ânı görmenin heyecanı anlatılamaz.
Arjantin Tango Eğitmenlik sertifikamızı almıştık. Henüz kendimi bir tango eğitmeni olarak görmüyordum. Elbette günün birinde bir başlangıç sınıfı açacak ve bugüne kadar öğrendiklerimi birilerine aktaracaktım; ancak gidilecek bir dünya yol vardı: Başka ülkelerdeki festivaller, eğitmenler, onların atölyeleri vs. Tanışacağım her insanla yapacağımız dans bir diğerinden farklı olacaktı mesela. Sadece bu durum bile yolun ne kadar uzun olduğunu göstermeye yetiyordu. Ama işte bir yerde durup aktarmak da gerekiyor. Süzgecimizde kalanlar böylece daha görünür oluyor-şahsi bir görüş-. Hele bir de o aktarımlar başka insanları ve duyguları harekete geçirdiğinde! Bu sihir değildir de nedir? İşte bu yüzden tam olarak beş-altı ay sonra bir sınıf açma girişiminde bulunacaktım. O kısmını o kısım gelince aktaracağım. Şu an Eylül 2019'dayız.
Leyla ablama-kendisi İstanbul'da yaşıyor- geçtiğim günlerden birinde, sohbet muhabbet arasında telefonda geziniyorum. O sırada karşıma Bahçeşehir Üniversitesi'nin yarı zamanlı bir konservatuar programı olan Müzikal Tiyatro Akademisi'nin tanıtımı çıkıyor. Bölüm yeni açılıyor. Şöyle bir inceleyip ablama gösteriyorum. Ardından "neyse ya özelmiş zaten" diyorum ve sohbete kaldığımız yerden devam ediyoruz. Derken Sadri Alışık'ın seçmelerinin çalıştığım güne denk gelmesiyle- izin falan da almak istemiyorum- aklıma Bahçeşehir Üniversitesi geliyor. "En azından seçmelere girer seçme deneyimi yaşamış olurum. Hem evime de yakın" diyerek başlıyorum hazırlanmaya. Şişhane'de yürürken sevgili Hakan Pişkin ile karşılaşıyorum. Tahta Kalem'in Haziran Yazısı'nda-bağlantısı burada- bahsetmiştim. Monolog konusunda kendisine danışıyorum. Bana birkaç monolog gönderiyor. Okuyorum. Zaten bütün bir yazı bir yandan Shakespeare Oyunları okuyarak geçirmişim-kaynakça kısmına o yaz okuduklarımı ekliyorum-. Ancak hâla seçim yapabilmiş değilim. Bir yandan daha fazla monolog görmek adına farklı yazarların oyunlarından monologlar içeren 100 Monolog adlı kitabı okuyorum-sanırım bu kitabı, tiyatro okuma hevesimi anlattığım Ayvalık'taki Vals Kampı'nda, canım Elif önermişti-. Derken Gogol'a geçiş yapıyorum. Bir Evlenme adlı kitabını okuyorum. "Aman Yarabbim... Karar vermek ne güç şeymiş..." diye başlıyor monolog. Giriş cümlesiyle beni kalbimden vuran Agafya'nın monoloğuyla seçmeye girmeye karar veriyorum- Korona sürecinde, ailemin yanına gelince, notlarımı düzenlerken, aslında bu monoloğu yıllar öncesinde seçmiş olduğumu fark ediyorum. Çok garip: Lisedeyken hazırlandığım bir seçmede, seçenekler arasına koyduğum monologlardan biri de buymuş. İnternette monolog ararken bulduklarımdan biri. Henüz kitabını okumadan şöyle bir okuyup olabilitesi olan monologlar arasına koymuş, ardından o zaman ki tiyatro hocam sevgili Turgut Ezgütekin'in sözünü dinleyerek, getirdiği monologlara hazırlanmışım-.
Notaları olan bir müzikal parçası bulmalıyım. Seçmelerde istenen ikinci madde bu. Üçüncüsü ise dans. Kadıköy Emek Tiyatrosu'nun kurucusu sevgili Pınar Yıldırım'ı arıyorum. Kendisiyle Kadıköy Tiyatrolar Platformu aracılığıyla tanıştım. Mezuniyetten sonra katıldığım, bir dönem süren, Benim Komşum Tiyatro adlı programda hocamızdı. Yönetmenliğinde Nâzım adlı oyunu çıkarmıştık. Yarı zamanlı bir Müzikal Tiyatro Akademisi'ne başlamak istediğimi ve seçmelere hazırlandığımı; ancak henüz parçamı seçemediğimi, seçmelerde kulağımızın iyi olup olmadığına bakacaklarını ve bu konuda bana yardımcı olabilecek birini aradığımı, söylüyorum. Emek Tiyatrosu'nda bir oyuncu olan Caz mezunu bir arkadaşına yönlendiriyor beni. Hafta sonu düşüyorum yola. Karşıya, Kadıköy'e, sevgili Gizem Dinç'in evine gidiyorum. Çok içten bir şekilde karşılıyor beni. Sanırım o an yeryüzünde meleklerin olduğuna dair inancım oturuyor. Gizem'le daha önce hiç karşılaşmadım. Hiçbir oyununu izlemedim. (Umarım içinde bulunduğumuz bu salgın döneminden kurtuluruz ve sahnelerimiz nefes alır. Böylelikle bahsettiğim bu harika iki güzel insanın-Pınar Yıldırım ve Gizem Dinç- yer aldığı Marat Sade adlı oyunu-bağlantısı burada- canlı canlı izleyebiliriz.) Ve bu harika insan, şu an beni evine davet etmiş sınavda kulak konusunda dikkat etmem gereken noktaları söylüyor. Bir iki deneme yapıyoruz. Sonra benden sevdiğim herhangi bir parçayı söylememi istiyor. Söylüyorum. Ardından seçmeler için sesime yakın olduğunu düşündüğü parçaları paylaşıyor. Fiddler on the Roof ve Singin' in the Rain müzikallerini izlememi öneriyor. İzliyorum. Her ikisine de bayılıyorum. Özellikle Fiddler on the Roof'da gözyaşlarım sel oluyor. "Manyak mısın kızım sen? Daha bu iki müzikali bilmeden, müzikal seçmelerine mi başvuruyorsun?" diyebilirsiniz. Ama inanın bana bazen her şeyi de bilmek gerekmiyor; eğer ne'yi istediğinizi biliyorsanız! Ve en azından isteğiniz için elinizden geleni yaptığınızı ve yapmaya devam edeceğinizi düşünüyorsanız. Çok şükür ki ben, sonunda, Felsefe ile birlikte Müzik-Dans ve Tiyatro'nun hayatımda daim olmasını istediğimi biliyorum. Çünkü ben bunlarla besleniyorum ve bunlarsız bir hayatı artık düşünemiyorum. Zaten kendimi bildim bileli kendi kendime dans ediyorum, şarkı sözleri ve şiirler yazıp duruyorum. Paramı bütün bu alanlar hakkında aldığım eğitimlere, 2013'ten beri de milongalara-Arjantin Tango'nun yapıldığı mekanlar- harcıyorum. "İyi ki de böyle yaptım" diyebiliyorum. Ailem onlardan uzakta olduğum için, lisans hayatım boyunca İstanbul'da yaşamamı sağlayacak gerekli yaşam masraflarımı elbette karşılıyorlar. Sonrasında da her ihtiyaç duyduğumda imkânları ölçüsünde destek oluyorlar. Onlardan daha fazlasını isteme hakkını kendimde görmüyorum. Benim ailemde Arjantin Tango yapan kimse yok. Ya da müzikal tiyatro.. Lisans hayatımın başından beri "Bunlar-dans, tiyatro- benim ilgi alanlarım ve bunlardan kaynaklanan harcamalarımı kendim karşılamalıyım" diye düşünüyorum. Dolayısıyla lisans eğitimiyle birlikte başladığım yarı zamanlı garsonluk işi, bu alanların herhangi biriyle özel olarak ilgilendiğim zaman dilimlerinde edindiğim masrafları karşılamaya yetiyor. Milonga masraflarım çıkıyor mesela. Ya da almış olduğum Endüstri Sosyolojisi adlı seçmeli dersin hocası, sevgili Esin Hoca'nın önerisiyle, o dönem Talimhane Tiyatrosu'nun "Önce Bir Boşluk Oldu Kalp Gidince Ama Şimdi İyi" adlı tiyatro oyununu izliyebiliyor-bağlantısı burada-, tiyatronun ne kadar büyülü bir şey olduğunu hatırlayıp, Esra Bezen Bilgin'in muazzam oyunculuğunu canlı canlı izlemenin yarattığı heyecan ile hayatıma devam ediyorum. Mezuniyetten sonra bir dönem Ravouna 1906'da yaptığım tam zamanlı garsonluk işi ile tek başıma yaşayabileceğim yaşam alanımı kuruyor, ailemden destek almadan kiramı ve faturalarımı ödüyor, Arjantin Tango Eğitmenlik sertifikamı alıyor, hatta Oyun Atölyesi'ne gidip Hansel ve Gretel'in Öteki Hikayesi'ni-bağlantısı burada- sordukları soruların güzelliğiyle izleyebiliyorum:
Gerçekler acıtır mı? Kan bağı size neler yaptırır? Ahlaki değerler hangi durumlarda esneyebilir?
Bakın, bu oyunlar kazandıkları paraları sonuna kadar hak ediyorlar. Sadece bir üniversite öğrencisi için bütün bu alanlar bir araya gelince masraflı olabiliyor. Ama işte hepsini aynı anda yapmıyorum. Ne zaman hangisine ihtiyaç duyuyorsam ya da kendimi hangisi aracılığıyla ifade etmek istiyorsam ona yöneliyorum. Her ay izlemesem de bu gibi oyunlara imkânım yettiğince gitmek, Hansel ve Gretel'in Öteki Hikayesi'ni görmenin yaşattığı şaşkınlık ve oyunculukların sahiciliklerine duyduğum hayranlık mesela, yaşam enerjimi arttırıyor. Çünkü, evet yine Freud'un Haz İlkesinin Ötesinde adlı metnine baş vuracağım: Gerçeklik İlkem ile Haz İlkem bir araya geliyor ❤ Hayal kurmaya devam edebiliyorum.
Parçayı seçiyoruz. Bir uygulama üzerinden denemeler yapıyorum. Ancak orijinal tona yakın söyleyemiyorum. Ben de, kendi sesime yakın notaları, bulduğum bir siteden satın almaya çalışıyorum. Nota bilgim vs. sıfır. Bu arada okuldaki müzik öğretmeniyle tanışıyor ve durumu anlatıyorum. Piyanonun başına geçiyoruz. Ekran görüntüsü aldığım notaları-sitenin izin verdiği kadarını- gösteriyorum. Ecem Hoca çalıyor ben söylüyorum. Notalara olan güvenim artıyor. "İyi şanslar" dileğimi alıp teşekkürlerimi sunuyor ve öğretmenler odasına geçiyorum. İngilizce öğretmenimizden yardım istiyorum. Notaları yabancı bir müzik sitesinden satın alacağım. Ancak kartım yurt dışı alışverişine kapalı olduğu için işlemi gerçekleştiremiyoruz. Tam o noktada Antalya'daki eniştemin arkadaşı ve ben de Mimar Sinan'da okuma arzusunu oluşturan canım Ercan abi devreye giriyor. Notaları bana hediye olarak alıyor ve bir güzel "iyi şanslar"ımı da Ercan abiden alıyorum. Seçmelerden bir gün önce, akşam saatlerinde, dans koreografisi için BAU'nun İdea Kampüsü'ne geçiyorum. Galata'da. Evime neredeyse 7 dakikalık bir mesafede-benim yürümemle ☺- Aladdin Müzikali'nden Friend Like Me adlı parçayla-bağlantısı burada- koreografimizi çalıştıktan sonra eve geçip yarın seçmede giyeceğim kıyafetlerimi deniyor ve provamı yapıyorum. Allahım monoloğun yer aldığı kitabı bitirdim. Kitap üzerine, Bahçeşehir Üniversitesi'nde, 2009 yılında, Burcu Seçmeer tarafından hazırlanmış, Gogol'un Bir Evlenme Oyununun ve Agafya Karakterinin Stanislavski Sistemi Üzerinden İncelenmesi adlı tezi okuyup bitirdim-bağlantısı burada-. Ama monoloğumun tamamını ezberlemedim. Şimdi yorgunluktan ölüyorum. Sabah biraz geç kalkıyorum. Adnan Hoca-müzikalin koordinatörü ve yine harika insanlardan bir diğeri- arıyor. Yolda olduğumu, söylüyorum. İçeri girer girmez son kişi de çıkıyor ve ben kulak için sevgili korrepetisyon hocamız, Hakan Hoca ile baş başa kalıyorum. Çok kısa sürüyor. Ardından yan odaya geçiyoruz. Birçoğumuz bir gün önceden tanışıyoruz. Dolayısıyla bir iki muhabbetten sonra herkes monoloğuna odaklanıyor. Çıkanlar, monologlarının yarıda kesildiğini, söylüyorlar. İçimden "inşallah benimkini de yarıda keserler" diye geçiriyorum. Çünkü bir yerden sonra isimler birbirine giriyor. "İvan Kuzmiç miydi burnu güzel olan? İvan Pavloviç miydi halini tavrını beğendiğim?" moduna giriyorum. O yüzden kesilmesini umuyorum. Neden böyle bir aptallık yaptım, bilmiyorum. Sahiden sonu ezberimde yok. Derken sıra bana geliyor. Monoloğun hiç ummadığım bir yerinde reaksiyon alıyorum, gülüyorlar ve kesinlikle kesmiyorlar. Ve o son geliyor. Ve ben çok da uzak olmayan bir kurguyla doğaçlıyorum sonunu.
Şimdi sıra notada. Ama orada bir sıkıntı oluyor. Okulda müzik öğretmeniyle yaptığımız provadaki gibi olmuyor. Çünkü notaların sadece bir kısmı sitede paylaşıldığından kalanını çalışmamıştık. Daha önce o kısmı eşlikçiyle çalışmadığım için de olmuyor. Derken sevgili Selmin Hoca başka bir parça okuyabileceğimi, söylüyor. Türkçe bir parça okuyorum. Sesimde caz tınısı olduğunu, söylüyor. Hiçbir fikrim yok. Söylemeyi en çok sevdiğim parçayı söylüyorum. Derken "sonem de vardı" diyorum küçük bir çocuk gibi. İnsan sevdiği şeylerin peşinden gidince çocuklaşabiliyor. Biliyorum çok fazla "harika bir şey" dedim ama inanın bana bu da harika bir şey ☺. Shakespeare'ın 18. sonesini okuyorum. Sone "Benzetsem mi acaba bir yaz gününe seni ?" diye başladığından-bu arada bunca zaman Tâlat Sait Halman'a ait olduğunu düşündüğüm bu çeviri, Oğuz Baykara'ya aitmiş. Valla utandım. Her yerlerde Tâlat Sait Halman diye paylaşmıştım bunca zaman. Özür dilerim Oğuz Baykara. Bu yanlışı da, şimdi, bloga bağlantı eklemek için arama yaparken, Türkçeye Çevrilmiş Edebî Metinlerde Anlam ve Biçim Kırılmaları adlı 2013 yılında Nagihan Şenyıldız tarafından hazırlanmış, yüksek lisans tezi aracılıyla fark ettim. İncelemek isterseniz-bağlantısı burada- ilgili bölüm sayfa 106'da- daha ağzımdan çıkan ilk kelimede, benim, e harfini açık okuduğum ortaya çıkıyor. Bunun üzerine içinde e harfi olan başka kelimeler söylememi istiyorlar. Kapalı olması gereken kelimelerde ısrarla açık okuyorum . Bazılarında ise kapalı okuyorum. Şu an farkında olduğum için eskisine oranla daha iyi okuyorum; ama bazen kendimi konuşmaya kaptırdığımda, e harfi, bariz bir biçimde açık olarak çıkıveriyor ağzımdan. Sonunda bu muhabbet bitiyor ve sonemin kalanını okuyorum. Hakan Hoca notalarımı bana geri verirken "Bu yılın sonunda bu parçayı hazırlayalım☺" diyor. "Umarım"diyorum. Ardından Bau'nun harika terasına çıkıp bir şeyler içiyor ve dans için yeniden gruplar halinde sınıfa giriyoruz. "Eh işte" denilecek bir performansla dansı da bitirmiş oluyorum. Buraya kadar geldiğim için kendimi harika iyi hissediyorum. Ardından İstiklal'in aralarından yürümeye başlıyorum. "Varsayalım ki kazandın Roz, nasıl gireceksin?" diyor içimde bir yerlerde korkunçlu bir ses. O an, az önce yaşadığım deneyimlerin mutluluğundan uçan sesim, susturuyor korkunçluyu. Bu harika duygu, sonucun geleceği ana kadar ruhumda dolaşsın istiyorum. Tek başına, kelebek gibi ❤ Peşinden gidilecek bir kelebek yok şimdi. O kelebek içimde. O kelebek benim şimdi ☺
*2019 Ekim'e kadar kalp ve zihin süzgecimde kalanları Tahta Kalem'im aracılığıyla paylaştım. Kişisel yaşamımda kazandırdığın deneyimler için Teşekkürler Temmuz 2021 ☺. Sayende süzgecim epey doldu. Dünya çapında yaşattığın deneyimler için ise dersimizi almış olmayı ve dünyanın güzelleşmesinde hep beraber katılımcı olduğumuz bir toplumda yaşamayı diliyorum ❤
Eylül'de görüşmek dileğiyle ☺
Lütfen hoş gel Ağustos ❤
Ek: Bu ay izlediğim filmlerden biri, 2013 yılında vizyona giren ve Jim Jarmush tarafından yazılıp yönetilen bir vampir filmi: Only Lovers Left Alive. Başlık adını bu filmden aldı. Yüzyıllardır yaşayan iki vampirin, yüzyıllardır süren birlikteliklerini ve sanat, bilim, edebiyat ve müzikle eylemelerini, görsel ve işitsel bir şölen eşliğinde sunuyor. Sadece aşıklar hayatta kalıyor ❤
Ek 2: Filmin o harika soundtrack'ini buraya ekliyorum: bağlantısı burada .
Ek 3: Blogu, Ağustos yazısını yazmak üzere açtığımda karşıma çıkan, bu enfes Norveçli Rock Grubu da buraya eklemek istiyorum. Yazının yarısını üstteki sondtrack ile hazırladıysam kalan yarısını da Madrugada'nın Industrial Silence adlı albümüyle hazırladım: bağlantısı burada
Kaynakça
* Hamlet - Othello - Macbeth - Venedik Taciri - Yanlışlıklar Komedyası, William Shakespeare, Hasan Ali Yücel Klasikler Dizisi, İş Bankası Kültür Yayınları.
Tahta Kalem
Telif Hakkı©2020-2021 Tahta Kalem. Tüm Hakları Saklıdır. Bu yazıyı tümü olmak şartıyla, değiştirilmeden, bedava olarak, ve bu telif hakkı uyarısı ve internet bağlantısı (https://tahtakalem01.blogspot.com/) ile birlikte kopyalamaya ve dağıtmaya izin verilmiştir.
Copyright © 2020-2021 by Tahta Kalem. All Rights Reserved. Permission is given to copy and distribute this material, provided the content is copied in its entirety and unaltered, is distributed freely, and this copyright notice and links are included. https://tahtakalem01.blogspot.com/
